(…) Kto dzwonił na alarm?
Pyta Bonifacy.
I pytają ludzie:

Kto małego Henia
Wyniósł w czasie burzy
Z dymu i płomienia?

To Wojtek! To Wojtek!

Ktoś nagle zawołał
Otoczyli ludzie Wojtusia dokoła.
Ściskają mu ręce,
Wołają:

Niech żyje!!!

Serduszko Wojtusia radośnie dziś bije...

Ujrzał Wojtek z dala
Sam komendant straży.
Podchodzi do chłopca
Z uśmiechem na twarzy.
Ściska dłoń, wąs gładzi.
A wąs miał jak wiecha.

Czyn ten ciebie Wojtku,
Przemienił w Wojciecha.

Niech się wszyscy wkoło
Dowiedzą dziś o tym:
Czeka cię nagroda,
Hełm strażacki, złoty.

Będziesz Wojtku służył
W ochotniczej straży
I pojedziesz z nami,
Gdy pożar się zdarzy.

Wraca Wojtek do domu.
Idzie dróżką znajomą.
Jest wesoły, szczęśliwy:

Strażak ze mnie prawdziwy! (…)

 

Czesław Janczarski