Dawno, dawno temu, jak to zwykle w bajkach bywa, żyli sobie król z królową. Marzyli o tym, aby pewnego dnia zostać mamą i tatą.  Bardzo chcieli mieć córkę. Pewnego dnia ich pragnienie się spełniło. Królowa urodziła śliczną, zdrową dziewczynkę. Nadano jej imę Zosia. Królewna rosła i rosła ... Wyrosła na piękną, mądrą pannę, ciekawą świata osóbkę.  Zaintresowała ją tajemnacza wieża, do której nikt nie miał wstępu, prócz pary królewskiej.  Była ciekawa, bardzo ciekawa co kryje się w jej wnętrzu. Po cichu, nic nikomu nie mówiąc, udała się do tajemniczej komnaty ukrytej w starej wieży.   Zobaczyła tam lustro i usłyszała jakieś dźwięki. Zapytała więc.

- Czy ktoś tu jest?

- Ja tu jestem - odpowiedział jej jakiś głos. Wystraszona królewna zapytała ponownie.

- Kto mówi?

- To ja, lustro - odpowiedział tajemniczy głos. "Czego pragniesz to otrzymasz. Proś o co tylko chcesz. Spełnię twe życzenie".

Dziewczyna bez namysłu poprosiła o skarby, diamenty, klejnoty i brylanty. Wszystko co błyszczy się i mieni. Nie słuchała lustra, które powiedziało,że któregoś dnia poprosi ją o coś w zamian. Będzię to  dla niej najcenniejszy skarb.

Mijały lata. Królewna poznała miłego królewicza. Zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. Młoda para pobrała się i mieli żyć długo i szczęśliwie... Ich szczęście  trwało bardzo krótko. Młoda królowa zapomniała o przysiędzę złożonej dawno temu.  Jak tylko Zosi i jej mężowi urodziła się córeczka, pojawiło się lustro, które upomniało się o swoje. Porwało małe, biedne maleństwo. Zrozpaczona matka opowiedziała wszystko swojemu ukochanemu. Załamany  król z wściekłością roztrzaskał lustro, które rozbiło się na tysiąc kawałków...

Hanna Zdrzalik - uczennica klasy II b

Co sądzicie, jak skończyła się ta historia. Jaki morał płynie z tej bajki? Czy królewna zrozumiała swój błąd? Może któś dopisze zakończenie tej opowieści? Czekamy na propozycje!