Wieczór z "Dziadami"

Aktualności

Rozmiar tekstu

Włącz lektora.

Wyłącz lektora.

10 listopada klasa VII a przyszła do szkoły o dość nietypowej porze. O godzinie 19.30 rozpoczynały się oryginalne lekcje języka polskiego, które trwały ponad 5 godzin. Szkoła, kiedy nie ma w niej uczniów, a za oknami panuje gęsty mrok, nie jest tym samym budynkiem, który tak dobrze znają uczniowie. W nocy panuje w niej atmosfera tajemniczości, czasami nawet grozy, szczególnie, jeśli najbliższe godziny mają być spędzone na czytaniu i przeżywaniu „Dziadów” cz. II Adama Mickiewicza.

W sali artystycznej, usytuowanej w suterenach budynku, przygotowana została na tę okoliczność nietuzinkowa dekoracja. Dramatyzmu dodawały palące się znicze oraz ezoteryczna muzyka. W tym klimacie tylko nasz zaprzyjaźniony Stefan czuł się komfortowo.

Na początku spotkania nic nie wskazywało na to, co będzie się dalej działo. Wszyscy pogrążeni byli w lekturze, co samo w sobie było dosyć widmowym przeżyciem. Ciemne korytarze, mrok za oknem, nikłe światło świec pozwalało snuć różne wizje. Jednak strach wciąż nie nadchodził, tylko czaił się za drzwiami. Uczniowie razem z opiekunami spędzali wspólnie czas, co dawało poczucie bezpieczeństwa. Prawdziwa jednak groza przyszła, kiedy młodzież postanowiła zwiedzić szkołę bez zapalania świateł. Okrzyki przerażenia słychać było w całym budynku (tylko nie wiadomo kto głośniej krzyczał ze strachu: uczniowie, bo spotkali duchy, czy duchy, bo spotkały uczniów). A że w naszej szkole straszy zostało stwierdzone bez wątpienia, bo kto widział suszarkę, która działa, będąc jednocześnie wyłączoną z prądu? Albo mamidło stojące w mroku za oknem i przyglądające się nieruchomym wzrokiem?

Jak przystało na prawdziwe dziady nie brakło jadła i napojów (szczególnie rozchwytywane były ciasteczka wypiekane przez Nicolę!) oraz wszystkich potrzebnych przedmiotów, m.in. wianków, gorczycy i in.

Ten jedyny w swoim rodzaju wieczór pozwolił nie tylko dogłębnie poznać treść obowiązkowej lektury, ale przede wszystkim stworzył okazję do spędzenia wspólnie czasu oraz spojrzenia na mury szkolne w zupełnie inny sposób. Można jednak zastanawiać się, czy podążanie śladem bohaterów literackich stanie się w klasie VIIa stałą praktyką? Co zatem z „Małym Księciem” i jego wędrówką po planetach?

I.Ś.