Gwiazda — Leopold Staff

Świe­ci­ła gwiaz­da na nie­bie,

Srebr­na i sta­ro­świec­ka,

Świe­ci­ła wi­gi­lij­nie,

Każ­dy zna ją od dziec­ka.

Zwi­sa­ły z niej z wy­so­ka

Dłu­gie, błysz­czą­ce pro­mie­nie,

A każ­dy pro­mień to było

Jed­no świą­tecz­ne ży­cze­nie.

I przyszli — nie ma­go­wie,

Już tro­chę po­sta­rza­li

- Lecz wiej­scy ko­lęd­ni­cy,

Zwy­czaj­ni chłop­cy mali.

Chwy­ci­li za pro­mie­nie,

Jak w dzwon­ni­cy za sznu­ry,

Aże­by ślicz­na gwiaz­da

Nie ucie­kła do góry.

Chwy­ci­li w garść pro­mie­nie,

Trzy­ma­ją z ca­łej siły.

I te­raz w tym rzecz cała,

By się ży­cze­nia speł­ni­ły.