Na początku  nowego roku szkolnego 18 września, dzieci i młodzież będą obchodzić  święto św. Stanisława Kostki.  Jest on dla młodych wzorem wytrwałego dążenia do realizacji swoich ideałów,  odwagi i pomysłowości. Urodzony w grudniu 1550 r. w Rostkowie, miał czworo rodzeństwa: trzech braci – Pawła, Wojciecha i Mikołaja oraz siostrę Annę. W czternastym roku życia w 1564 r. wyjechał z ze starszym bratem Pawłem na dalszą naukę do Wiednia, gdzie zamieszkał u Ojców Jezuitów. Gdy zabrano Księżom internat, Stanisław przeniósł się do domu luteranina Kimberkera, który przy Stanisławie nawrócił się na katolicyzm. Choć początkowo nauka sprawiała Stanisławowi trudności, to już w drugim roku należał do najlepszych uczniów. Zawdzięczał to nie tylko nieprzeciętnym zdolnościom, ale jeszcze bardziej pracowitości, pilności i sumienności. Wśród kolegów Staś wyróżniał się pobożnością i skromnością. Miał nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Gorliwie służył do Mszy św., często pozostawał w kościele lub kaplicy na adorację. Odznaczał się też szczególnym nabożeństwem do Matki Bożej. W czasie pobytu w Wiedniu, w grudniu 1566 roku, Stanisław ciężko zachorował. Obawiano się o jego życie. Jak sam opowiadał w nowicjacie w Rzymie, powrót do zdrowia zawdzięczał cudownej interwencji Matki Bożej. Staś postanowił wstąpić do Towarzystwa Jezusowego.  Ojciec nie zgodził się, by jego syn został zakonnikiem. Dlatego chłopiec, zostawiwszy list pożegnalny dla najbliższych, ubrany w szaty żebraka, uciekł z Wiednia przez Alpy do Rzymu, gdzie wstąpił do zakonu Jezuitów w 1567 roku. Wymagało to od niego wiele odwagi i determinacji. Zmarł mając zaledwie osiemnaście lat 15 sierpnia 1568 roku. Kościół ogłosił go błogosławionym w roku 1605, a w 1726 roku Stanisław Kostka został ogłoszony świętym. Jest patronem dzieci, młodzieży, ministrantów i Polski.