Andrzejki to dzień wróżb odprawianych w nocy z 29 na 30 listopada, w wigilię świętego Andrzeja, patrona Szkocji, Grecji i Rosji. Pierwsza polska wzmianka literacka o nim pojawiła się w 1557. Dzień ten przypada na końcu lub na początku roku liturgicznego. Andrzejki są specjalną okazją do zorganizowania ostatnich hucznych zabaw przed rozpoczynającym się adwentem. W Szkocji obchodzony 30 listopada dzień świętego Andrzeja jest świętem narodowym. Niegdyś wróżby andrzejkowe miały charakter wyłącznie matrymonialny i przeznaczone były tylko dla niezamężnych dziewcząt (męskim odpowiednikiem andrzejek były katarzynki). Początkowo andrzejki traktowano bardzo poważnie, a wróżby odprawiano tylko indywidualnie, w odosobnieniu; w czasach późniejszych przybrały formę zbiorową, organizowaną w grupach rówieśniczych panien na wydaniu, zaś współcześnie przekształciły się w niezobowiązującą zabawę gromadzącą młodzież obojga płci. W dawnych czasach dziewczyny wysiewały w garnkach lub na skrawku pola ziarna lnu i konopi, które zagrabiano męskimi spodniami, w nadziei, że sprowadzi to do domu kandydata na męża. Jeśli dziewczyna pościła przez cały dzień i modliła się do świętego Andrzeja, to we śnie mógł ukazać się jej przyszły ukochany.

W klasie I b również postanowiliśmy uczcić to święto. Losowaliśmy przedmioty o symbolicznym znaczeniu np. listek oznaczał szczęście, obrączka – bliski ślub, moneta – bogactwo. Wróżyliśmy z butów.  Losowaliśmy cukierki, w których ukryty był pieniążek. Znalazca ma mieć powodzenie i szczęście przez  kolejny rok. Samodzielnie wykonaliśmy łódki, ktore oznaczyliśmy naszymi imionami. Następnie puszczaliśmy je na wodę. Ucięliśmy gałązki wiśni, na których zawiesiliśmy nasze imiona, te które zakwitną w wigilię Bożego Narodzenia,będą zwiastować spełnienie marzeń. Jesteśmy ciekawi czy się spełnią?